تکنولوژی اصلی پشت رمزارزها، بلاکچین است. بلاکچین اجازه می‌دهد تمام مشتریان حاضر در شبکه بدون داشتن هرگونه اعتمادی به یکدیگر با هم به‌توافق برسند.
ایده‌ی پشت تکنولوژی بلاکچین به سال 1991 بازمی‌گردد، زمانی‌که دانشمندان تحقیقی استوارت هابر (Stuart Haber) و دبلیو اسکات استورنتا (W. Scott Stornetta) یک راه‌حل عملیاتی محاسباتی را برای اسناد دیجیتال با برچسب زمانی (Time-Stamping) ارائه دادند، اسنادی که نمی‌شد آن‌ها را دستکاری یا به‌روز کرد.
این سیستم از زنجیره‌هایی از بلاک‌هایی که با رمزنگاری ایمن شده بودند، برای ذخیره‌سازی اسناد با برچسب زمانی استفاده می‌کرد. در سال 1992 درختان مرکل نیز به این طرح اضافه شد و با اجازه دادن به جمع‌آوری چند سند در یک بلاک، کارایی آن را بیشتر کرد. با این حال، از این تکنولوژی استفاده نشد و حق ثبت اختراع آن در سال 2004، چهار سال قبل از ورود بیت‌کوین لغو شد.
در سال 2004، هال فینی دانشمند کامپیوتر و فعال رمزنگاری (هارولد توماس فینی دوم)، سیستمی به‌نام RPoW- گواه اثبات کار قابل‌استفاده‌ی مجدد (Reusable Proof Of Work)- را معرفی کرد. این سیستم با دریافت Hashcash غیرقابل‌تعویض مبتنی بر توکن گواه اثبات کار عمل می‌کرد و یک توکن با امضای RSA ایجاد می‌کرد که می‌توانست از شخصی به شخص دیگر منتقل شود.
در اواخر سال 2008، یک White Paper که سیستم نقدی الکترونیکی یک به یک غیرمتمرکزی- به‌نام بیت‌کوین- را معرفی می‌کرد، توسط یک شخص یا گروه با استفاده از نام مستعار Satoshi Nakamoto به یک لیست پُستی رمزنگار ارسال شد.
حفاظت از هزینه‌های دوگانه در بیت‌کوین، براساس الگوریتم اثبات کار Hashcash و استفاده از یک عملکرد محاسباتی مورد اعتماد سخت‌افزاری همچون RPoW، توسط یک پروتکل یک به یک غیرمتمرکز برای ردیابی و تائید تراکنش‌ها فراهم شد. خلاصه اینکه، بیت‌کوین برای پاداشی استخراج می‌شود که از مکانیزم گواه اثبات کار توسط ماینرهای فردی 'استخراج' شده و سپس توسط گره‌های غیرمتمرکز در شبکه تائید می‌شود.
بیت‌کوین در سوم ژانویه سال 2009، وقتی اولین بلاک بیت‌کوین توسط Satoshi Nakamoto استخراج شد که دارای پاداش 50 بیت‌کوین بود، متولد شد. اولین دریافت‌کننده‌ی بیت‌کوین هال فینی بود، او در اولین معامله‌ی بیت‌کوین جهان در 12 ژانویه 2009، 10 بیت‌کوین از Satoshi Nakamoto دریافت کرد.
در سال 2013، VitalikButerin، یک برنامه‌نویس و یکی از بنیانگذاران مجله‌ی بیت‌کوین اظهار داشت که بیت‌کوین برای ساخت اپلیکیشن‌های غیرمتمرکز، به‌زبان اسکریپت‌نویسی نیاز دارد. ویتالیک که موفق نشد موافقت جامعه‌ی تخصصی خود را کسب کند، توسعه‌ی یک پلتفرم محاسباتی توزیع‌شده براساس بلاکچین با نام اتریوم را آغاز کرد که دارای ویژگی اسکریپت‌نویسی به‌نام قراردادهای هوشمند بود.
قراردادهای هوشمند برنامه‌ها یا اسکریپت‌هایی هستند که در بلاکچین اتریوم مستقر و اجرا می‌شوند و در صورت تحقق برخی شرایط، می‌توان از آن‌ها برای مثال برای انجام تراکنش‌ها استفاده کرد. قراردادهای هوشمند به زبان‌های برنامه‌نویسی خاصی نوشته شده و در بایت‌کد وارد می‌شوند که یک ماشین مجازی غیرمتمرکز کاملاً تورینگ به‌نام ماشین مجازی اتریوم (EVM) است که می‌تواند آن را بخواند و اجرا کند. توسعه‌دهندگان همچنین قادر به ایجاد و انتشار برنامه‌هایی هستند که در داخل بلاکچین اتریوم اجرا می‌شود. این برنامه‌ها معمولاً با عنوان DApps (برنامه‌های غیرمتمرکز) شناخته می‌شوند و در حال حاضر صدها DApp در بلاکچین اتریوم از جمله سیستم عامل رسانه‌های اجتماعی، برنامه‌های قمار و مبادلات مالی در آن در حال اجرا هستند.
رمزارز اتریوم، اتر (Ether) نامیده می‌شود و می‌تواند بین حساب‌ها منتقل شود و از آن برای پرداخت هزینه‌های نیروی محاسباتی مورد استفاده به‌هنگام اجرای قراردادهای هوشمند استفاده می‌شود. امروزه تکنولوژی بلاکچین توجه زیادی را به خود جلب کرده و استفاده‌های مختلفی از آن می‌شود که فقط محدود به رمزارزها نیست.
