از آیلتس ناامید نشو...

برخی افراد اونقدر زیاد تو آیلتس شرکت می‌کنن که به این نتیجه می‌رسن باید در نهایت به همون نمره‌ای برسن که به اون نیاز دارن. وقتی این رخ نمیده، خیلی‌ها احساس فریب‌خوردگی و نااُمیدی می‌کنن. متیو سید، تو کتاب خودش با عنوان Black Box Thinking، میگه که تو همچین موقعیت‌هایی، ما غریزه‌ی عمیق برای پیدا کردن سپر بلا داریم. به عبارت دیگه، پیدا کردن کسی یا چیزی برای انداختن تقصیر مشکلات‌مان به گردن او طبیعیه. خیلی از افراد خود امتحان رو تو کسب نتایج‌شون سرزنش می‌کنن. اون‌ها متقاعد شدن که امتحان تا حدی اون‌ها رو فریب داده. تو اذهان‌شون، آیلتس دشمنه و مطالب امتحانی سردرگم‌کننده و ناجوانمردانه‌ی فضای مجازی این باور اون‌ها رو تقویت کرده. اگرچه این نگرش ذهنی قابل‌فهمه، اما هم مضره و هم هزینه‌بر، چون افراد رو به این سمت می‌کشونه که یه امتحان رو بارها و بارها با این باور بدن که اشتباهی انجام شده و این بار، اون‌ها به نمره‌ی متفاوتی می‌رسن. تجربه نشون داده، بیشتر افرادی که احساس درماندگی می‌کنن، تو نمره‌ی Band 6 یا 6.5 قرار دارن.

چگونه این چرخه رو بشکونیم

دیدن امتحان آیلتس به‌عنوان یه سیستم سنجش عینی مهمه. اگه مهارت‌های شما بهتر نشه، نمره‌ی امتحانی‌تون این رو به شما میگه. صرف‌نظر از اینکه چند بار توی این امتحان شرکت می‌کنین، آیلتس فقط مهارت‌های شما رو می‌سنجه و به شما نمره‌ای میده. اگه شما مدام یه نمره‌ی Band یکسان بگیرین، واکنش نشون دادن به این مشکل به شکلی آکادمیک بهتر از شخصی کردن اونه.

داوطلبا غالباً فکر می‌کنن، چون تمرین می‌کنن، باید به هدف‌شون برسن. اما تمرین اشتباه شما رو تو سطح Intermediate گرفتار میکنه و به پیشرفت شما کمکی نمی‌کنه.

نحوه‌ی غلط آماده شدن برای آیلتس این شکلیه:

اگه مدام کار کنین، به‌جای پیشرفت، فقط تو حلقه‌ی دور خودتون می‌چرخین. تو کتاب Black Box Thinking، سید این ایده رو 'حلقه‌ی بسته' می‌نامه، جاییکه شکست به پیشرفت منتهی نمیشه، چون اطلاعات درباره‌ی خطاها و ضعف‌ها درست تحلیل نمیشه یا نادیده گرفته میشه. اگه فکر می‌کنین تو آیلتس شکست خوردین و خود امتحان رو مقصر می‌دونین، این می‌تونه شما رو از حل مشکلات‌تون بازداره. پس، تشخیص اینکه یک نگرش منفی نسبت به آیلتس می‌تونه شما رو تو این حلقه‌ی بسته گرفتار کنه، خیلی مهمه.

آیا شما نگرش مفیدی نسبت به آیلتس دارین؟