اگه واژه‌ی 'IELTS expert' رو گوگل کنین، بلافاصله به میلیون‌ها سایت دسترسی پیدا می‌کنین که می‌تونین از میون اون‌ها انتخاب کنین. منطقیه که بگیم ارتباط مستقیمی بین سردرگمی نسبت به آزمون آیلتس و کثرت سایت‌های ارائه‌دهنده‌ی 'مشاوره‌ی آزمون' وجود داره. بامزه اینه که اگرچه ما در محاصره‌ی این 'سایت‌ها' قرار داریم، اما هیچگاه پیدا کردن کمک‌های حقیقی ظاهراً سخت نبوده.
این سردرگمی ظاهراً نشانه‌ای از ویژگی‌های عصر ماست: عصری که تو اون مصرف‌گرایی تسلط داره. رسانه‌های اجتماعی کار خودشون رو به‌عنوان یه ابزار ارتباطی ساده شروع کردن اما از طریق آگهی رشد کردن. در نتیجه، این پلتفورم‌ها الان ظاهراً کاربران خودشون رو فقط به‌صورت خریداران بالقوه می‌بینن. این تغییر در تفکر به‌‌‌معنی اونه که هدف اطلاعات آزاد، بدست آوردن توجه ما و تلاش برای فروش چیزی به ماست.
در Google University، همیشه حق با دانشجوئه
برای گوگل، شما یه مشتری هستین و همونطور که می‌دونین، 'همیشه حق با مشتریه.' پس، اگه پاسخ سریع می‌خواین، بازار به اون واکنش نشون میده. اگه مشتری مطالب امتحانی حقیقی رو از تست‌های اخیر می‌خواد، یه دانلود ساده پیش روش قرار داده. به ما غالباً گفته میشه که تکنولوژی در حال هوشمندتر شدنه و به همان شکلی که ما از apps استفاده می‌کنیم، تکنولوژی هم از انسان‌ها یاد می‌گیره. بنابراین، هر کلیک بر روی دانلود رایگان، الگوریتمی رو آموزش میده و شما رو به خرید ترغیب میکنه. بعد رسانه‌های اجتماعی به‌سرعت آکنده از پیشنهادهای مشابه میشن و نباید شگفت‌انگیز باشه که ما در نهایت کم‌کم به ایده‌ی یه راه‌حل سریع و ساده برای یه مشکل همیشگی می‌رسیم و اون رو باور می‌کنیم. همونطور که بیشتر سایت‌ها الان بر روی فروش متمرکز شدن، قطعاً این الگوریتم‌ها فقط اون‌چیزی رو که مصرف‌کننده می‌خواد، یاد میدن، نه اون‌چیزی که افراد واقعاً نیاز دارن. و در مورد اینکه آیا این خواسته‌ها می‌تونه برآورده بشه یا نه، چندان فکری صورت نمی‌گیره.
ایده‌ی اصلی:
به تجربه فهمیدم که بیشتر افرادی که درباره‌ی آیلتس گیج و سردرگم هستن، از مطالب آموزشی گیج‌کننده‌ای استفاده می‌کنن که ادعاهایی پوچ و توخالی دارن. اگه نسبت به آیلتس جدی هستین و دوست دارین به نمره‌ی مورد نیازتون برسین، برای برآورده کردن نیازهاتون، نباید به Google University متکی باشین.