سالی که گذشت و چشم انداز آینده برای کانادا

3 دی , 1399

پایان سال 2020 به‌سرعت نزدیک می‌شود. امسال شباهت زیادی به سال‌های گذشته نداشته است. ویروس کرونا، بهترین برنامه‌ها را به‌حالت تعلیق درآورده و چالش‌ها، آشفتگی‌ها و مشکلات غیرمنتظره و بی‌سابقه‌ای را برای کانادایی‌ها و کسانی که دوست دارند بخشی از خانواده‌ی سرزمین کانادا بشوند، به‌همراه داشته است. اما همین شرایط باعث ایجاد خلاقیت، شفقت و مهربانی چشمگیری نیز شده است. می‌خواهیم از این فرصت استفاده کرده و در مورد این وقایع و آنچه احتمالاً در سال آینده رخ خواهد داد، صحبت کنیم.

به‌لطف مهاجرت، سال 2020 با رونق اقتصادی برای کانادا آغاز شد. ویروس کرونا قبلاً در مناطقی از جهان شیوع یافته بود، اما هنوز یک بیماری همه‌گیر محسوب نمی‌شد. دولت کانادا، همسو با سازمان‌های بین‌المللی همچون WHO و سایر کشورها، از اواخر ژانویه، مجموعه‌ای از پروتکل‌های بهداشتی و نظارتی را اجرا کرد و این اقدامات را تا ماه فوریه امسال تمدید و تشدید کرد و در نتیجه، کاهش نسبتاً قابل‌توجهی در مهاجرت به کانادا رخ داد. با این حال، زندگی کم و بیش ادامه یافت.

در 4 مارس، دولت فدرال از ایجاد كمیته‌ی جدید واکنش به COVID-19 در درون كابینه به‌ریاست كریستیا فری‌لند، معاون نخست‌وزیر کانادا، خبر داد. یک هفته بعد، در 11 مارس، دولت فدرال اختصاص یک بسته‌ی نجات، تحقیق و تسکین میلیارد دلاری برای کاهش پیامدهای ناشی از ویروس کرونا و همچنین یافتن روش‌های درمانی را اعلام کرد. دولت فدرال همچنین برنامه‌ی مهاجرت 2022-2020 خود را منتشر کرد و خواستار ورود 341000 مهاجر جدید در سال 2020 شد. بعدها در ماه مارس، همچون بسیاری از نقاط جهان، شیوع این ویروس به سطح بحرانی در کانادا رسید. برای مثال، در کبک، دستور به بسته شدن اجتماعات عمومی، رستوران‌ها، مهدکودک‌ها، مدارس و مشاغل غیرضروری داده شد. زندگی به‌سرعت و به‌شکل اساسی تغییر کرد.

کانادا نیز مجبور شد سیاست‌های مرزی، مسافرتی و مهاجرتی خود را به‌شکل گسترده‌ای تغییر دهد. در تاریخ 16 مارس، کانادا اعلام کرد که ورود اکثر افرادی که شهروند کانادا نیستند یا اقامت دائم این کشور را ندارند و اقوام نزدیک آن‌ها را محدود می‌کند. برای کارمندان شرکت‌های هواپیمایی و کسانی که در بخش‌های مرزی کار می‌کردند، استثنائاتی وجود داشت. در اواخر همان هفته، بیشتر سفرهای بین‌المللی فقط به چهار فرودگاه کانادا محدود شد: ونکوور، کالگری، تورنتو و مونترال. در تاریخ 20 مارس، کانادا و ایالات متحده با هم توافق کردند که بیشتر سفرهای بین خود را محدود کنند. در 26 مارس، پتی هاجدو، وزیر بهداشت دولت فدرال کانادا، با استناد به قانون قرنطینه، مسافران ورودی را ملزم به قرنطینه‌ی 14 روزه‌ی پس از ورود کرد. برخی از نیروی کار ضروری، از شرط قرنطینه معاف شدند، اما کسانی که قوانین جدید را نقض می‌کردند، ممکن بود به جریمه‌ی نقدی یا حتی زندان نیز محکوم شوند.

بدیهی است که این شرایط، تاثیر شگرف و فاجعه‌باری بر تمام جنبه‌های زندگی در کانادا گذاشت. هزاران شغل- برخی برای همیشه- تعطیل شد. میلیون‌ها کارگر شاهد کاهش ساعات کاری یا از دست دادن شغل‌های خود شدند. تقریباً همه‌ی کانادایی‌ها تغییر سبک زندگی روزانه‌ی خود را تجربه کردند. هزاران نفر به این ویروس آلوده شدند. در حالیکه اکثر افراد، علائم خفیف بیماری را داشتند یا حتی بدون علامت بودند و بدون هیچ مشکلی بهبود یافتند، اما به طرز غم‌انگیزی، برخی دیگر به‌شدت آلوده شدند و حتی جان خود را نیز از دست دادند. به‌همین ترتیب، آسیب زیادی به جریان مهاجرت در کانادا وارد شد. در ماه آوریل، کانادا فقط میزبان حدود 4000 مهاجر جدید بود که کمترین میزان ماهانه‌ی مهاجرت از زمان جنگ جهانی دوم بود.

در این دوران، ما همچنین شاهد اقدامات سخاوتمندانه، شجاعانه و عاشقانه نیز بودیم. بسیاری از پناهجویانی که در انتظار تعیین وضعیت خود بودند، به‌مراقبت از افراد آسیب‌پذیر و بیمار اقدام ورزیدند، به‌ویژه در بیمارستان‌ها و خانه‌های سالمندان. این امر خصوصاً در استان کبک صادق بود که بیشتر در معرض ویروس قرار گرفت. جنبشی در این استان ایجاد شد تا به 'فرشتگان نگهبان' که از دیگران مراقبت می‌کردند و جان خود را در معرض خطر قرار می‌دادند، اقامت دائم اعطاء شود. در ماه آگوست، دولت استانی کبک اعلام کرد که برای اعطای اقامت دائم به افرادی که شرایط خاصی دارند و از ماه مارس تا آگوست سال 2020، خدمات درمانی به ساکنان کبک ارائه داده‌اند، برنامه‌ای خاص ایجاد خواهد کرد. دولت فدرال این ایده را تصویب کرد و نسخه‌ی اصلاح‌شده‌ی این طرح را برای تحت حمایت قرار دادن این افراد، به استان‌های غیر از کبک نیز فرستاد.

همچنین، در ماه مارس، اداره‌ی مهاجرت، پناهندگی و شهروندی کانادا (IRCC)، از یک اقدام بزرگ برای افزایش اطمینان و کاهش اضطراب صدها هزار دانشجوی خارجی که در دانشگاه‌ها و کالج‌های کانادا تحصیل می‌کنند، خبر داد. افرادی که از چنین دوره‌هایی فارغ‌التحصیل می‌شوند، اگر در مدت 180 روز پس از فارغ‌التحصیلی‌شان از دوره‌‌ی هشت ماهه یا بیشتر، درخواست دهند، می‌توانند مجوز کار پس از فارغ‌التحصیلی (Post-Graduation Work Permit-PGWP) دریافت کنند. معمولاً، قوانین IRCC اقتضاء می‌کند که متقاضی باید تمام تحصیلات خود را شخصاً و در دانشگاه دنبال کرده باشد. با این حال، انجام این کار از ابتدای ماه مارس برای بسیاری از دانشجویان دشوار و در برخی موارد کاملاً غیرممکن شد. در نتیجه، IRCC قوانین خود را تغییر داد تا به دانشجویان اجازه دهد تحصیلات پس از دوره‌ی متوسطه‌ی خود را به‌صورت آنلاین دنبال کنند و همچنان واجد شرایط PGWP باشند، به‌شرط آنکه حداقل نیمی از تحصیلات خود را حضوری به‌پایان رسانده باشند. این قانون از آن زمان تا آوریل 2021 تمدید شد.

این تغییر سیاست، دلسوزانه و البته هوشمندانه نیز هست. دانشجویان خارجی در کل، از شاخصه‌ی جوان بودن، تحصیلات و زبان که همه در مهاجرت به کانادا ضروری است، برخوردار هستند. در سال 2019، 58،000 نفر از 341،000 مهاجر جدید در کانادا، دانشجویان خارجی سابق بودند. تمام استان‌های کانادا، از جمله کبک، حداقل دارای یک برنامه‌ی مهاجرتی هستند که به افرادی که اخیراً از یک موسسه‌ی تحصیلات تکمیلی در آن استان فارغ‌التحصیل شده‌اند، اختصاص دارد.

با درک نقش اصلی خانواده، کانادا گام‌هایی را نیز برداشته تا به مردم اجازه دهد در هنگام شیوع این بیماری همه‌گیر، در کنار عزیزان‌شان باشند. خانواده‌ی نزدیکان کانادایی‌ها می‌توانند بدون مجوز کتبی قبلی، وارد کانادا شوند، به‌شرط آنکه در محل ورود، بازرسی شوند. سایر اعضای خانواده‌ی گسترده (مانند خواهر و برادر و پدربزرگ و مادربزرگ) یک کانادایی نیز می‌توانند در صورت درخواست قبلی و اخذ اجازه، به کانادا بیایند. این امر همچنین در مورد افرادی که در یک رابطه‌ی دوستانه‌ی طولانی‌مدت و انحصاری قرار دارند، نیز اعمال می‌شود.

به‌همین ترتیب، IRCC اقداماتی را برای اطمینان از امنیت و ثبات نیروی کار موقت خارجی که به کانادا کمک می‌کنند، اتخاذ کرده است. تغییرات مربوط به اجازه‌ی کار مربوط به COVID19، در حال بررسی سریع است. مدت زمان بسیاری از LMIAها (ارزیابی تاثیر بازار کار که اغلب برای مجوز کار لازم است)، افزایش یافته است. همه موافقند که اقتصاد کانادا در سال جاری، با چالش‌های بی‌سابقه‌ای روبرو شده است. به‌جای سوءاستفاده از این شرایط برای ایجاد قوانین سخت‌گیرانه نسبت به مهاجران تازه‌وارد یا کسب امتیازات سیاسی، دولت فدرال با قاطعیت به این نتیجه رسیده که بهترین راه برای ترمیم و گسترش اقتصاد کانادا، با توجه به تاثیر مثبت مهاجرت بر رشد اقتصادی در کانادا، افزایش تعداد مهاجران طی چند سال آینده است.

در 30 اکتبر امسال، مارکو منیدیچینو، وزیر مهاجرت کانادا، برنامه‌ی مهاجرت دولت را برای سال‌های 2023-2021 اعلام کرد. این برنامه، تعداد مهاجران پیش‌بینی شده را برای سال‌های 2021 و 2022 اعلام کرد، به‌طوری‌که قرار است تعداد مهاجران در سال 2021، از 351،000 نفر به 401،000 و در سال 2022، از 361،000 نفر به 411،000 نفر افزایش پیدا کند. این طرح همچنین سطح هدف‌گذاری شده برای جذب مهاجران را در سال 2023 اعلام کرد: 411000 نفر مهاجر جدید. این اعداد به این معنی است که کانادا در حال حاضر، قصد دارد بیش از 1.2 میلیون مهاجر دائمی جدید را طی سه سال آینده جذب کند. 

سخاوت دولت کانادا برای مهاجرت و اعتقاد به اینکه مهاجرت، بخش مهمی از این کشور است، کاملاً در تضاد با شعارهای سیاست ضد مهاجرت بسیاری از کشورهای دیگر است. برنامه‌های متقاضیان مهاجرت استانی، جنبه‌ای جدایی‌ناپذیر و به‌سرعت در حال رشد مهاجرت اقتصادی به کاناداست. فقط در این ماه، بریتیش کلمبیا، ساسکاچوان، مانیتوبا، آنتاریو، جزیره‌ی پرنس ادوارد و نوا اسکوشیا، هر کدام دعوت‌نامه‌های اقامت دائم را صادر کرده‌اند. این استان‌ها چند صد متقاضی را به‌صورت مشترک دعوت کرده‌اند.

در همین حال، برنامه‌ی اکسپرس اینتری، بزرگ‌ترین سال خود را پشت سر گذشته است. IRCC برای اولین‌بار از زمان راه‌اندازی اکسپرس اینتری در سال 2015، بیش از 100000 دعوت‌نامه در یک سال صادر کرده است. ساختار پیچیده و متنوع EE، به IRCC اجازه می‌دهد تا به چالش‌های ویروس کرونا پاسخ دهند. برای مثال، با محدود کردن بسیاری از قرعه‌کشی‌های امسال EEبه کلاس تجربه‌ی کانادا (Canada Experience Class)، IRCC توانسته بر روی افرادی تمرکز کند که قبلاً حضور فیزیکی در کانادا داشته‌اند. با این اوصاف، IRCC همچنین در برنامه‌های مهاجرتی نیروی کار ماهر فدرال (Federal Skilled Worker) و کلاس‌های تجارت ماهر فدرال (Federal Skilled Trades classes)، قرعه‌کشی‌هایی را برگزار کرده است.

ما می‌توانیم مهربانی‌های بی‌شمار ناشی از همه‌گیری ویروس کرونا را برای‌تان شرح دهیم. من به خانواده‌ی نانجی از اوگاندا فکر می‌کنم. آن‌ها هنگامی‌که ادی امین، دیکتاتور اوگاندا در سال 1972 همه‌ی مردم آسیای جنوبی را از این کشور اخراج کرد، از اوگاندا اخراج شدند. آن‌ها سه ماه آواره بودند، اما در نهایت توانستند یک پناهگاه، یک خانه و در نهایت موفقیت تجاری چشمگیری در کانادا کسب کنند. آن‌ها متعهد شدند كه روزی این مهربانی و مهمان‌نوازی كشور کانادا را جبران كنند. خانواده‌ی نانجی این کار را انجام دادند و به میلیون‌ها نفر با هدف سلامتی‌شان کمک کردند. وقتی ویروس کرونا شیوع پیدا کرد، این خانواده 1.6 میلیون دلار به بیمارستان‌های مبارزه با این بیماری اهدا کردند. آنها 100000 دلار به 16 موسسه‌ی مختلف فرستادند. خانواده‌ای که به‌عنوان پناهنده به کانادا آمده بودند، از نردبان موفقیت اقتصادی بالا رفتند و در پایان، خانه‌ی جدید خود را از مهربانی آکنده کردند. آیا داستان مهاجرتی جالب‌تر از این وجود دارد؟