دسترسی به آن‌ها در نهایت موجب پدیدار شدن مفهوم اینترنت اشیاء شد. تکنولوژی اینترنت اشیاء، تغییر شگرفی را در عصر کامپیوتر نشان می‌دهد و هم‌اکنون این امکان را فراهم می‌کند تا افراد بیش از کامپیوترها، از طریق اینترنت متصل شوند.
تاریخچه‌ی اینترنت اشیاء
معروف است که اولین استفاده از اینترنت اشیاء در دانشگاه MIT بود، جایی که دانشجویان دانشگاه از حسگرهای ارزان قیمت برای نظارت و بازسازی ماشین فشاری کولا استفاده کردند. در سال 1994 وقتی مقاله‌ی رضا راجی با عنوان ایده‌ی انتقال بسته‌های داده به‌منظور اتومات سازی خانه‌ها و کارخانه‌ها منتشر شد، پیشرفت‌های بیشتری در حوزه‌‌ی اینترنت اشیاء بوجود آمد.
در دهه‌ی 90 میلادی، مایکروسافت به همراه چند شرکت دیگر آزمایش بر روی ایده‌های مشابه را آغاز کردند و از سال 2002 به بعد، بسیاری از رسانه‌ها شروع به بحث در مورد پیشرفت‌های اینترنت اشیاء کردند- همچون استفاده از دستگاه‌های هوشمند متصل به‌هم در حالیکه به یک سیستم اطلاعاتی نظارتی وصل هستند. با این حال، سال 2008 به‌عنوان سال رسمی پیدایش صنعت اینترنت اشیاء در نظر گرفته می‌شود، زمانی که دستگاه‌های الکترونیکی، بیشتر از مردم به اینترنت وصل بودند.
اینترنت اشیاء چگونه کار می‌کند؟
تکنولوژی اینترنت اشیاء اصولاً عملکرد اینترنتی چندین دستگاه و شی فیزیکی است و معمولاً از شبکه‌ای از حسگرها و دستگاه‌های غیر محاسباتی تشکیل شده که با کامپیوترها یا دستگاه‌ها از طریق اینترنت ارتباط برقرار می‌کنند. این ممکن است شامل استفاده از ترموستات‌ها، مانیتورهای ضربان قلب، آب پاش‌ها و سیستم‌های امنیتی در خانه باشد. نوآوری‌های تکنولوژی اینترنت اشیاء، امکان نظارت از راه دور، کنترل، اتوماسیون و بررسی وضعیت دستگاه‌ها و حسگرهای بسیاری را فراهم می‌کند که می‌توان از آن‌ها در خانه‌های هوشمند و ماشینهای خودران استفاده کرد.
اینترنت اشیاء برای اهداف شخصی و خانگی
از تکنولوژی اینترنت اشیاء می‌توان به شکل‌های گوناگون و برای اهداف شخصی و خانگی استفاده کرد. مثال‌های شایع این تکنولوژی، با مفهوم اتوماسیون خانگی مرتبط است، جاییکه می‌توان از چندین دستگاه برای نظارت و کنترل بر استفاده از چراغ‌ها، دستگاه‌های تهویه‌ی هوا، بخاری‌ها و حتی سیستم‌های امنیتی استفاده کرد. این دستگاه‌ها همچنین می‌توانند به دستگاه‌های شخصی دیگری همچون ساعت‌ها و تلفن‌های هوشمند یا هاب‌های کوچک اختصاصی متصل شوند که برای اتصال محصولات گوناگون خانه‌های هوشمند (همچون تلویزیون‌های هوشمند و یخچال‌ها) طراحی شده‌اند.
خانه‌های خودکار همچنین دارای پتانسیل بهبود قابل توجه کیفیت زندگی افراد مسن و افراد دارای معلولیت از طریق استفاده از تکنولوژی‌های کمک کننده هستند - به ویژه برای افرادی که در بینایی، شنوایی یا تحرک خود دچار مشکل می‌باشند. این ممکن است شامل استفاده از حسگرهای زمان حقیقی باشد که در صورت غیرطبیعی شدن ضربان قلب بستگان‌شان یا وقتی آن‌ها اُفتادنی را تجربه می‌کنند، به اعضای خانواده هشدار می‌دهد. مثال جالب دیگر، استفاده از تخت‌های هوشمند برای تشخیص اشغال بودن یا نبودن یک تخت است و این سیستم‌ها را قبلاً برخی بیمارستان‌ها آزمایش کردهاند تا زمان خروج بیماران خود را از تخت‌های‌شان ردیابی کنند.
اینترنت اشیاء برای اهداف تجاری و صنعتی
برخی نمونه‌های استفاده‌ی صنعتی از اینترنت اشیاء می‌تواند شامل استفاده از حسگرها برای ردیابی شرایط محیطی همچون دما، رطوبت، فشار و کیفیت هوا باشد. کشاورزان از دستگاه‌های اینترنت اشیاء برای ردیابی زمان تمام شدن آب یا علوفه‌ی دام‌های خود و تولیدکنندگان برای آگاهی از زمان تمام شدن یک محصول مهم استفاده می‌کنند. آن‌ها حتی می‌توانند ماشینهای خودکار را به شکلی تنظیم کنند تا وقتی عرضه زیر یک آستانه‌ی خاص قرار دارد، برای سفارش بیشتر آن محصول اقدام کنند.
محدودیت‌ها
اینترنت اشیاء، نوآوری‌های جالب زیادی به‌همراه داشته و قطعاً آمده که بماند. با این حال، در مورد محدودیت‌های آن، یک مشکل در استفاده از سیستم‌های اینترنت اشیاء برای مشاغل و خانه‌ها، افزایش تعداد دستگاه‌های مورد نیاز برای نظارت و اتصال است (و بسیاری از این دستگاه‌ها ممکن است به اتصال به اینترنت وابسته باشند). اگر اجراسازی به‌اندازه‌ی کافی خوب و مناسب نباشد، شرکت‌ها و صاحبان خانه ممکن است برای نظارت بر دستگاه‌های گوناگون خود، به چندین برنامه‌ی مختلف دسترسی داشته باشند. این مشکل، اینترنت اشیاء را وقت گیرتر می‌سازد و برای مشتریان بالقوه، جذابیت کمتری دارد.
به‌همین دلیل، شرکت‌هایی همچون اپل و لنوو، برنامه‌هایی ایجاد کردهاند که به دستگاه‌ها اجازه می‌دهد در محیط iOS حتی با استفاده از دستورات صوتی نیز کنترل شوند. پلتفورم‌های دیگر اینترنت اشیاء در اطراف هاب‌هایی کار می‌کنند که به اینترنت یا دسترسی به WiFi نیازی ندارند. نمونه‌هایی از این پلتفورم‌ها شامل Amazon's Echo وSamsung's SmartThings Hub است. در نتیجه، اینترنت اشیاء از طریق دستگاه‌هایی کار می‌کند که به حسگری متصل هستند که غالباً یا به خود اینترنت وصل است یا به دریافت کننده‌ی WiFi دیگری و این امکان کنترل، برنامه‌نویسی و نظارت مرکزی را فراهم می‌سازد.
رمزارزهای اینترنت اشیاء
بسیاری از سیستم‌های اینترنت اشیاء احتمالاً به معاملات خرد مالی بین اشیای دیجیتالی وابسته خواهند بود و این نیازمند متصل شدن به دستگاه‌های اینترنت اشیاء به‌شکلی است که به اقتصاد معروف به ماشین به ماشین (M2M) اجازه می‌دهد تا تبادل پول بین دستگاه‌های غیرانسانی را فراهم سازد. در چنین حوزه‌‌ای، تقاضای فزاینده‌ای برای ارزهای سازگار با اینترنت اشیاء وجود دارد و رمزارزها قطعاً جایگزین مناسبی هستند.
در ابتدا، بسیاری بر این باور بودند که خود بلاک چین، چارچوب اصلی اقتصاد M2M خواهد بود، چون برای پرداخت‌های خرد مناسب است و به شکل وسیع با رمزارزها استفاده می‌شود. با این حال، بسیاری از شبکه‌های بلاک چین در تعداد تراکنش‌هایی که بر هر ثانیه می‌توانند انجام دهند، عملکرد محدودی دارند. یعنی، بیشتر اجراسازی‌های گواه اثبات کار و Proof of Stake هم‌اکنون دارای پتانسیل محدودی برای مقیاس پذیری هستند و این مسئله، آن‌ها را برای بررسی معاملات خرد M2M در مقیاس بزرگ نامناسب می‌سازد. با این حال، ذکر این نکته ضروری است که بسیاری از پروژه‌های بلاک چین، به دنبال راه‌حل‌های مقیاس پذیر هستند، همچون شبکه‌ی Lightning Bitcoin و Ethereum Plasma.
اینترنت اشیاء در نهایت امکان اتوماسیون سازی، نظارت و کنترل بر دستگاه‌ها را در مقیاس گسترده فراهم می‌سازد و این موضوع قطعاً زندگی روزمره‌ی ما را بهبود می‌بخشد و کارایی صنایع گوناگون را افزایش می‌دهد. این احتمال هست که رمزارزها، بخشی از انقلاب اینترنت اشیاء باشند و به‌عنوان پول دیجیتال برای تراکنش‌های خرد و اقتصاد M2M عمل کنند. هم‌اکنون، تعداد محدودی از پروژه‌های رمزارز وجود دارد که صنعت اینترنت اشیاء را هدف قرار داده‌اند، اما احتمالاً در آینده‌ای نزدیک، شاهد ایجاد پروژه‌های بیشتری خواهیم بود، چون تکنولوژی همچنان در حال پیشرفت سریعی است.